Magnetolaseroterapia jest połączeniem działania pola magnetycznego i promieniowania laserowego. W przypadku magnetolaseroterapii dochodzi do skojarzonego oddziaływania niskoenergetycznego promieniowania laserowego i stałego pola magnetycznego na tę samą okolicę ciała. Stałe pole magnetyczne o wartościach indukcji w granicach 25-40mT wpływa na oddziaływania elektrostatyczne między dipolami i jonami oraz na proces dysocjacji i jednocześnie przeszkadza w rekombinacji jonów w tkance. W wyniku działania pola dochodzi do odpowiedniego ukierunkowania dipoli, które ustawiają się kolinearnie. Zjawiska te nadają określony kierunek osi optycznej biotkanki, wpływają na dyfrakcję i rozproszenie w niej światła. Efektem takiego oddziaływania może być zwiększona głębokość wnikania promieniowania laserowego oraz poszerzenie zakresu percepcji kwantów światła w stosunku do tradycyjnej laseroterapii. Naświetlanie laserowe stosuje się poprzez pierścieniową nasadkę magnetyczną. Najbardziej uzasadnione z punktu widzenia właściwości optycznych tkanki oraz wzajemnego oddziaływania stałego pola magnetycznego i energii świetlnej na struktury biologiczne jest zastosowanie promieniowania z zakresu bliskiej podczerwieni. Wprzypadku naświetlania dużych powierzchni wykorzystuje się również urządzenia skanujące wiązkę laserową. Przeciwwskazania do stosowania terapii łączącej pole magnetyczne z promieniowaniem świetlnym przyjęto takie jak w przypadku stosowania pola magnetycznego, rozszerzone o przeciwwskazania do stosowania energii świetlnej.
 (4).png)
.png)
